Ron Lambi zou volgens een psychologische test een jobhopper zijn, iemand die het snel voor gezien houdt en zijn heil elders zoekt. Na dat onderzoek bleef hij zeventien jaar werken bij DSM. Met pretoogjes haalt Ron die test aan. Het is tekenend voor zijn openhartige en tegelijk vasthoudende karakter. Want inmiddels is hij ook alweer acht jaar werkzaam voor CHILL. “Binnen CHILL zijn twee culturen verenigd. Die wrijving tussen onderwijs met zijn nadruk op inspanningsverplichtingen en het bedrijfsleven dat uitgaat van concrete resultaten geeft CHILL glans. We doen hier iets wat uniek is. En iets wat volledig in de pas loopt van het huidige circulaire tijdsgewricht. Met de CHILL Circular Space zijn we een fascinerend experiment aangegaan.”
Terneuzen
Even terug in de tijd. Ron Lambi werd niet, zoals je op grond van zijn tongval meent te kunnen aannemen in de regio Parkstad geboren, maar in Terneuzen. In Zeeland woonde hij de eerste tien jaar van zijn leven voordat zijn ouders besloten naar hun geboortestad Kerkrade terug te keren. “Ik vond het jammer om weg te gaan, maar mijn pa vond een nieuwe uitdaging bij Medtronic in Kerkrade. Dus gingen we.” Hij ging na de basisschool naar het Gymnasium van Rolduc en bleek interesse te hebben in chemie. “Ik herinner me dat ik vanuit de auto altijd gefascineerd naar de fabrieken van DSM zat te kijken. Zeker ’s avonds zag dat er indrukwekkend uit. Ik geloof dat die aantrekkingskracht die deze plek uitoefende door de jaren heen onverminderd groot is gebleven. Leraar Franssen op Rolduc slaagde er evenwel goed in om de fascinatie voor scheikunde in me aan te wakkeren.” Lachend: “Ik kocht een chemiedoos. Daar is de ellende, denk ik, allemaal mee begonnen.”
Inspirerend
Ron is eerste die toegeeft dat het hebben van een klik met een vakdocent wezenlijk is om verder te komen. “Inspiratie is essentieel. In mijn geval was het die aardige en boeiende leraar Franssen die me als het ware meenam in zijn vak. Later toen ik in Heerlen de HTS deed was het ook een docent die me een bepalende duw in de richting van mijn huidige beroep heeft gegeven. Dat was meneer Bemelmans. Die zorgde ervoor dat ik me bekwaamde in de polymeerchemie zonder dat ik daar nu zo heel veel interesse in had. Toch liep ik stage bij een tak van DSM die zich bezighield met polymeren. Het was zeker niet wat ik zocht maar het fascineerde me toch; althans genoeg om die stage met plezier af te ronden en er veel van op te steken.”
Empathisch
Via zijn vader, die emplooi gevonden had bij Medtronic, kwam Ron ook vaker in het biomedische lab terecht. “Daar heb ik zeven jaar vakantiewerk gedaan. Die combinatie van chemie en de biomedische kant heeft me altijd aangesproken. Dus toen ik later aan het eind van mijn HTS-studie in het academische ziekenhuis van Maastricht werkte in een stage voelde ik me daar meer op mijn plek. Op mijn studietijd terugkijkend denk ik wel eens dat ik eigenlijk medicijnen had willen studeren. Ik werk uiteindelijk liever met mensen dan met materialen. En al zeg ik het zelf: ik ben een empathisch persoon die gemakkelijk contact legt dus als arts zou ik, denk ik, geen slecht figuur slaan. Maar het liep anders. Ik kwam bij DSM terecht waar ik uiteindelijk zeventien jaar zou blijven. En ook nog met veel plezier. Ik kon veel reizen en leerde de DSM-wereld goed kennen. Maar ergens knaagde er iets. Ik zocht naar een job met meer vrijheid en waar ik de koers mee kon helpen bepalen. Een studie bedrijfskunde gaf me meer inzicht in wat ik echt wilde. Het samenspel tussen mens en proces heeft mijn interesse. Ik kwam in het management van research terecht waar ik me bezighield met kwaliteit en veiligheid. Allemaal heel boeiend. Het was uiteindelijk de toenmalige CHILL-directeur Peter Engelen die mij in 2013 vroeg of ik interesse had in CHILL. Een jaar later ben ik er begonnen. CHILL bleek alles te zijn wat ik zocht. Dit was ‘de volgende stap’ waar ik zo naarstig naar op zoek was.”
Uitdagingen
Inmiddels is Ron alweer acht jaar aan boord bij CHILL. “De uitdaging om van CHILL een organisatie met een businessmodel te maken dat ten dele zijn eigen broek ophoudt sprak me aan. We moesten meteen aan de bak. Het mooie daarbij was dat ik zelf aan het stuur zat en kon bepalen in welke richting we moesten gaan om onze targets te halen. Ik voel me hier op mijn plek. Elk jaar ontmoet ik zo’n driehonderd nieuwe mensen waarvan sommige concreet leiden tot nieuwe samenwerking. De omgeving is inspirerend. Mooi is het om met gedreven collega’s verbindingen te leggen tussen bedrijven en onderwijs. CHILL doet iets waar in deze tijd veel behoefte aan is. We houden ons aan contracten met bedrijven en professionele organisaties en geven studenten de kans om in een dynamische omgeving te leren van mensen uit het veld. Dit belichaamt volgens mij the best of both worlds; economie en maatschappelijke vooruitgang. CHILL is een organisatie die de maatschappelijke verantwoordelijkheid hoog in haar vaandel draagt.”
Circular Space is typisch CHILL
CHILL, zo beaamt Ron, beweegt zich toekomstgericht. “Een andere richting is er niet. We leven in tijden waarin niemand blind kan zijn voor de grote opgaven waar de wereld voor staat. Circulariteit is geen loze kreet, maar een bittere noodzaak. En voor ons: een kans. We zetten groot op dit thema in. Bijvoorbeeld door Gebouw 26, onze CHILL Circular Space. We schalen daar op van laboratorium naar een fabrieksomgeving. Daar realiseren we een nieuwe recyclelijn. We werken samen met de UM die er onder leiding van hoogleraar mechanische recycling Kim Ragaert werkt aan een nieuwe vakgroep circular engineering. Het samenbrengen van verschillende partijen rondom het brede thema van circulariteit is typisch CHILL.”
