Het is de wil om te begrijpen die lector Gino van Strijdonck (55) drijft. Al op school manifesteerde die behoefte zich in verschillende vakken. Complexiteit trekt hem aan. “Ik wil begrijpen, de knoop als het ware ontwarren. Maar ik voel ook de behoefte om kennis over te dragen. Maar dan wel op de CHILL-manier waarbij kennis en vaardigheden worden aangewend in een nieuwe bedrijfsmatige of organisatorische context.”
Het gaat om de waarde op lange termijn
“Studenten doen ervaringen op. Ze leren van elkaar. Dat is minder traditionele kennisoverdracht als wel meer kennisgeneratie. Men leert al doende en van elkaar, met een hoofdrol voor persoonlijke ontwikkeling. CHILL mag zijn onderwijstaken in mijn ogen dan ook niet verwaarlozen. Het is zaak dat we ons blijven inzetten voor het overdragen van kennis die toepasbaar is. Onze maatschappelijke relevantie schuilt niet in quick wins, maar in de waarde op lange termijn. CHILL opereert op diverse snijvlakken. Dat maakt het juist zo boeiend. Complex, zeker weten. Maar daar loop ik juist voor warm.”
Als we niet wisten dat Gino van Strijdonck in Nijmegen scheikunde had gestudeerd, er zelfs promoveerde en er evenmin van op de hoogte waren dat hij in Baltimore in het prestigieuze Johns Hopkins University had gewerkt, dan zou je in hem de perfecte CHILL-alumnus kunnen zien. Hij is breed geïnteresseerd, nieuwsgierig van aard en creatief als het gaat om het aansturen van studenten en het vinden van moleculaire oplossingen voor businessdoeleinden. Een man, kortom, die niet voor een gat te vangen is. “In mijn studie en werkterrein zocht ik altijd snijvlakken op. Bijvoorbeeld tussen organische en anorganische chemie, tussen de synthetische chemie en de biochemie. Dat zit kennelijk in mijn karakter. In feite zou je in CHILL het ultieme snijvlak kunnen zien. CHILL is in zekere zin actief in verschillende sectoren en weet deze met elkaar in verbinding te brengen. De organisatie is, net als het bedrijfsleven dynamisch.”
Memory lane
We gaan met Gino terug naar zijn jeugd; een korte trip down memory lane, zogezegd. Geboren werd hij in Sint-Niklaas in België en groeide op in Terneuzen waar hij tot zijn achttiende woonde met zijn ouders, twee jaar oudere broer en zijn zus die twee jaar jonger is. Zijn vader werkte vanuit Antwerpen in de machinekamer van een baggerschip. Harde techniek met veel sleutelen en lassen behoorde tot zijn taken. “Mijn vader deed alles zelf. Ik ben op dat terrein minder bedreven. De techniek sprak wel tot mijn verbeelding, maar weer niet in die mate dat ik zelf die kant op wilde gaan. Het was een warm gezin waarin ik opgroeide. Ik ben mijn ouders dankbaar dat ik zelf mijn pad mocht uitzetten. Mijn moeder deed, zoals dat gebruikelijk was in die tijd, het huishouden. Als jongen wilde ik voetballer worden. Dat is geen abnormale droom voor een knaap die bedreven is met sport. Maar je komt er toch al snel achter dat een professionele voetbalcarrière maar voor de heel weinigen is weggelegd. Tot een jaar of tien geleden heb ik nog wel als amateur gevoetbald. Teamsport spreekt me aan.” Lachend: “Fanatiek ben ik nog steeds, maar ik heb inmiddels wel geleerd met mijn beperkingen om te gaan. Tegenwoordig loop ik met regelmaat hard. Ook muziek had mijn interesse. Ik heb gitaar gespeeld en gedrumd bij allerlei bandjes. Ik hield van Frank Zappa, ACDC, maar ook van New Wave, TC Matic en bands als Red Hot Chili Peppers. Ik luister nog steeds graag naar muziek. De laatste jaren heb ik ook meer interesse gekregen in jazz.”
Creativiteit en wetenschap
Hij ging scheikunde studeren. “Op het VWO vond ik veel vakken interessant. Geschiedenis, maatschappijleer en aardrijkskunde hadden mijn interesse. Maar het was vooral het vak scheikunde dat mijn bloed sneller liet stromen. Andere vakken vond ik interessant, maar toch minder boeiend dan scheikunde. In mijn optiek kunnen vakken als geschiedenis ook als een hobby worden uitgevoerd In de chemie zag ik iets creatiefs. Er gebeurde iets. Chemie had een magische aantrekkingskracht. Je mengde stoffen en dan kon je een reactie waarnemen. Dat was spannend. Ik denk dat ik die magie in zekere zin wilde doorgronden. Het zoeken naar de logica achter de processen vond ik fascinerend. Nog steeds wil ik tot de kern komen en begrijpen hoe iets werkt. In die zin heb ik dus ook weinig op met religie. Bij religie geef je als het ware toe dat je iets niet begrijpt, dat het wonder je boven de pet gaat. Wetenschap werkt fundamenteel anders. Dat neemt niet weg dat ik gelovige mensen respecteer. Ik geloof ook dat religie voor velen een functie heeft; net als kunst of literatuur. Het zijn verhalen waar mensen in meegaan.”
Dynamisch en ambitieus
Gino is echter geen man die wetenschap bedrijft omwille van de wetenschap. Het idee dat wetenschap -de chemie in zijn geval- toepasbaar is, geeft het vak in zijn ogen juist bestaansrecht. “Niets mis met mensen die wetenschap bedrijven om de wetenschap zelf, maar ik kan daar weinig mee. Voor mij is de toepasbaarheid wezenlijk. Dat is ook de reden waarom ik uiteindelijk vanuit Baltimore en een betrekking aan de universiteit van Leuven ben neergestreken bij CHILL. In Amsterdam was ik via projecten in contact gekomen met Shell en DSM. Ik zocht meer interactie met studenten, met het bedrijfsleven. Dat bracht me uiteindelijk in contact met Zuyd Hogeschool in Heerlen. Het verschil tussen Heerlen en Amsterdam, net als het verschil van een universiteit en een hogeschool voelde aanvankelijk als een cultuurshock, maar het werkveld waarin ik terechtkwam sprak me vanwege de dynamiek meteen aan. Bovendien was Joost Ruland er directeur en dat klikte meteen. Joost gaf me veel vrijheid. Hij was begaan met de vraag hoe we de school beter konden maken, hoe we de lesprogramma’s relevanter konden maken met meer nadruk op praktijkonderwijs. Mijn kamergenoot was Cyriel Mentink. Ook dat beschouw ik achteraf kijkend als een belangrijk gegeven. Want ook hij keek met dezelfde ambities naar de opleiding. Die band tussen ons drieën was meteen goed. We hadden dezelfde drive.”
Lector
Gino werd lector aan de Zuyd Hogeschool. Lector is ooit beschreven als een ‘praktijkprofessor’, iemand die toetst of alles wat bedacht wordt maatschappelijk effect ressorteert. “Volgens mij herken ik me wel in die taakomschrijving. Het draait uiteindelijk om toepasbaarheid. Natuurlijk dienen studenten over een sterk theoretisch fundament te beschikken, maar hun werk binnen CHILL is erop gericht om voor bedrijven en organisaties concrete vraagstukken op te lossen. Dat praktische aspect spreekt mij het meeste aan.”
Complementair
Binnen CHILL mag Gino gelden als een van de mannen van het eerste uur. De chemie tussen Cyriel, Joost en Gino klopte vanaf het eerste moment. “Ja zo zie ik dat ook. We zijn complementair en werken graag in teamverband. In feite zitten we hetzelfde in de wedstrijd. Alle drie geloven we in de CHILL-filosofie waarbij we gaan voor langdurige relaties met onze stakeholders. Als ik onze persoonlijkheden tegen het licht houd dan zou ik zeggen dat Joost de meeste voeling heeft met het didactische deel van CHILL terwijl Cyriel meer oog heeft voor de organisatorische aspecten. Ik ben, denk ik, het meest bezig met de inhoud van het vak, de chemie. Die verdeling is niet hard. Ze overlappen elkaar.”
Hoewel hij afwisselend in het Westen en ook in Valkenburg woont, is Gino goed geaard. Hij voelt zich op zijn gemak. Zijn vrouw Angela heeft een agogische achtergrond en geen enkele interesse in chemie. “Dat is ook maar goed, anders zou ik ook privé met mijn werk bezig blijven. Nu kan ik thuis samen met onze zoon Thierry (14) toch enige afstand nemen. Thierry knutselt graag en maakt graag technische dingen die zin lijkt hij meer op mijn vader. Geen idee wat hij later gaat doen. Mooi is het wel te zien dat hij nieuwsgierig van aard is, dat hij wil weten hoe dingen werken. Dat herken ik in mezelf. Het zou dus zo maar kunnen dat hij ooit naar CHILL komt om hier te werken aan projecten en creatief te zoeken naar oplossingen. Ik ga hem, net als mijn ouders, niet pushen, maar ik zou hem niet tegenhouden als het levenspad hem deze kant op brengt. Ik geloof in de toekomst. CHILL is ontstaan voor de lange termijn. Op naar de volgende tien jaar.”
